تعامل شرطی شدن عامل و علوم اعصاب در تغییر رفتار

 درک اینکه چگونه رفتار را تغییر می دهیم، فرآیند پیچیده ای است که حوزه های روانشناسی و علوم اعصاب را در بر می گیرد.  شرطی سازی عامل، نظریه ای که توسط B.F. Skinner ارائه شده است، بیان می کند که رفتار را می توان با پاداش ها و مجازات ها شکل داد.  علوم اعصاب این را با بررسی نقش مغز در اصلاح رفتار تکمیل می کند.

 ### پلاستیسیته عصبی: توانایی مغز برای سازگاری

 علوم اعصاب کشف کرده است که مغز ما ساکن نیست.  آنها می توانند خود را در پاسخ به تجربیات دوباره سیم کشی کنند.  این مفهوم که به عنوان پلاستیسیته عصبی شناخته می‌شود، پایه و اساس یادگیری رفتارهای جدید و حذف رفتارهای قدیمی است که کاملاً با اهداف شرطی‌سازی عامل همسو می‌شود.

 ### دوپامین: انتقال دهنده عصبی پاداش

 دوپامین مرکزی برای سیستم پاداش مغز است.  زمانی که پاداشی را پیش‌بینی می‌کنیم یا دریافت می‌کنیم، آزاد می‌شود و رفتار مورد نظر را تقویت می‌کند.  شرطی سازی عامل این سیستم را با استفاده از پاداش ها برای تشویق رفتارهای مثبت به کار می گیرد.

 ### قدرت سیناپسی: اساس یادگیری

 تکرار رفتاری می تواند منجر به تغییراتی در قدرت سیناپسی شود، اعم از تقویت یا تضعیف اتصالات.  این سازگاری عصبی کلید کاهش تدریجی رفتارها است، اصلی که در شرطی سازی عامل استفاده می شود.

 ### تصمیم گیری: نقش قشر پیشانی

 قشر پیشانی برای تصمیم گیری و کنترل تکانه بسیار مهم است.  شرطی سازی عامل اغلب نیاز به تصمیم گیری آگاهانه برای تغییر رفتار دارد و قشر پیشانی مرکز اجرایی این انتخاب ها است.

 ### خاموشی و یادگیری مجدد: تغییرات عصبی در رفتار

 وقتی رفتاری دیگر تقویت نمی‌شود و شروع به خاموش شدن می‌کند، علوم اعصاب نشان می‌دهد که این امر مستلزم تضعیف مسیرهای عصبی قدیمی و شکل‌گیری مسیرهای جدید است، فرآیندی که شرطی‌سازی عامل پیش‌بینی می‌کند و از آن استفاده می‌کند.

 ### نتیجه

 شرطی سازی عامل یک چارچوب عملی برای تغییر رفتار ارائه می دهد، در حالی که علوم اعصاب درک بیولوژیکی مکانیسم های مغزی درگیر را فراهم می کند.  آنها با هم دید جامعی از چگونگی امکان اصلاح تدریجی رفتار ارائه می دهند.

 ---

 در حین حرکت در مسیر تغییر رفتار، هم افزایی شرطی سازی عامل و علم اعصاب را در آغوش بگیرید و به یاد داشته باشید که هر قدم به جلو، گامی به سوی شما ی بهتر است.